صبح ماشين با تاخير دنبالمان آمد و با تاخير ده دقيقه اي حدود ساعت ٨:١٠ به مدرسه رسيديم.
معلم هاي جهادي كلاس اول تا سوم بدون هماهنگي ما به بچه ها گفته بودند امروز ساعت نه به مدرسه بيايند و خودشان هم ساعت نه آمدند.
ما كه به مدرسه رسيديم اما تمام بچه ها در مدرسه حضور داشتند و خيلي منظم صف ايستاده بودند.
دوست خوبمان محمد ملكشاهي كه به عنوان امدادگر به اردو آمده بود، امروز به عنوان مشاهده گر به كلاسمان آمده و قرار شد به همراه صالح با دانش آموزان اول تا سوم همراه شوند تا معلمان خودشان از راه برسند.
قبل از اينكه بچه ها را به كلاس هدايت كنم، پدر يكي از بچه ها به همراه پسرش از در مدرسه وارد شد و سراغ معلم مدرسه را گرفت. گفتم امروز معلم ما هستيم. معلوم شد كه يكي از دانش آموزان بزرگتر قبل از اينكه ما برسيم با پسرش دعوا كرده و دستش را پيچانده. به سمت پسرك رفت و چانه اش را در دست گرفت كه با فرياد من مواجه شد. ما ميهمان روستا بوديم و نمي دانستم بايد دقيقا چه كار كنم. فقط مي دانستم الان حفظ حريم مدرسه را به عهده دارم و نبايد بگذارم كسي روي بچه ها دست بلند كند.
محمد به كمك آمد و رفت كه با آقاي پدر صحبت كند. من هم از فرصت استفاده كردم و دانش آموزان را به سمت كلاس ها هدايت كردم. سر كلاس همه نگران وضعيت ايجاد شده بودند و بايد به نحوي فضاي كلاس را مديريت مي كردم. مروري كردم بر آموزه هايي كه روزهاي قبل در مورد خويشتن داري و توجه به خود و ديگران داشتيم و مربوطش كردم به اتفاقات امروز و بعد هم از بچه ها خواستم انشاهايشان را بخوانند.
دوست دارم مدرسه ما …
دوست دارم محله ما …
دوست دارم كشور ما …
در ميان انشاي بچه ها به نظرم رسيد كه مي توانم انشاي بچه ها را به صورت نمودارهاي علت و معلولي رسم كنم.
كلماتي از ميان انشايشان روي تخته نوشتم و بعد با همراهي بچه ها نمودار علت و معلولي “قدرت كشور” را رسم كردم.
قسمت بعدي كلاس گفتگو بود.
ابتدا دانش آموزاني كه قرار بود با دهيار گفتگو كنند، از ميان تمام خواسته هايي كه روز قبل نوشته بودند، سه مورد را به صورت جمعي انتخاب كردند. بعد گروه به دو قسمت تقسيم شد: نمايندگان دانش آموزان و دهيار و ريش سفيدان روستا. با تسهيلگري من در نهايت تصميم جلسه نمايشيمان اين شد كه با توجه به تمام شرايط موجود، دو نفر از ريش سفيدان هزينه و عمليات ساخت زمين چمن (تخمين يك ونيم ميليون تومان) براي بازي بچه ها را به عهده بگيرند و بودجه دهياري هم صرف ساخت جاده امام زاده و مسقف كردن امام زاده (تخمين هشت ميليون تومان) شود و ساخت مسجد (تخمين ٢٠ ميليون تومان) هم به سال آينده و به شرط تامين بودجه محول شد.
نوبت بعدي براي گفتگو با شهردار و نمايندگان شوراي شهر بود. طي گفتگوي انجام شده قرار شد با توجه به محدوديت بودجه اي، تمام مدرسه هاي توابع مسجد سليمان حياط آسفالت شده داشته باشند؛ در تمام روستاها سطل زباله بزرگ گذاشته شود و ماشين هاي حمل زباله براي تخليه سطل ها مراجعه كنند؛ براي هر دو روستا يك زمين بازي در نظر گرفته شود كه بچه ها بتوانند با طي مسافت كوتاهي به بازي و تفريح در اين زمين ها بپردازند.
نوبت سوم هم مذاكره با وزير آموزش و پرورش و معاونانش بود. ساحل نقش وزير را به عهده داشت و تمايل داشت تمام خواسته هاي بچه ها را قبول كند و من مدام مشكلات اجرايي و بودجه اي مختلف را گوشزد مي كردم. تصميم هاي وزارتخانه البته براي تمام مدارس عشايري سطح كشور بايد قابل اجرا مي بود. اين جلسه هم در نهايت منجر به تعيين سه اولويت براي بهبود آموزش و پرورش عشايري شد: سرويس بهداشتي، آب، و خوابگاه براي معلمان.
پايان اين قسمت از كلاس، آغاز درس آخر آقاي معلم بود…
