از چهار ماه پیش که به شهر کوچیک آتن (Athens) در ایالت جورجیا (Georgia) در آمریکا اومدیم، توی محل کارم متوجه نکتهٔ جالبی شدم. مردم این شهر عاشق اینن که صورت‌حساب‌شون رو با نوشتن چک پرداخت کنن. روزای اول به نظرم میومد چقدر توی این شهر کوچیک، آدمای با دست‌خط خوب زیاده. بیشتر که دقت کردم، دیدم تقریباً همهٔ این آدمای خوش‌خط، خانوم هستن و سن همه‌شون هم بین ۵۰ تا ۶۵ ساله؛ نه اینکه بقیه اصلاً خوش‌خط نباشن، ولی توی این گروه سنی تعدادشون خیلی زیاد بود.
به چند نفرشون گفتم: «توی این شهر خوش‌خط زیاده ها!» همه‌شون بدون استثنا و با تعجب می‌گفتن: «جدی؟ نمیدونستم!»
سؤالمو عوض کردم؛ این‌دفعه پرسیدم: «کی باعث شد این‌قدر خط‌تون خوب شه؟» همه جوابشون یه‌چیز بود: «خانوم باربارا، معلم کلاس دوم! اون همیشه می‌گفت که خوش‌خط بنویسیم.»
آره، این‌طوریاس که یه معلم، توی یه شهر کوچیک، در طول زمان تدریسش، روی خوش‌خطی دانش‌آموزاش کار کرده و اثرش این همه سال بعد هنوز داره خودشو نشون می‌ده …
از یکیشون پرسیدم: «خانوم باربارا آدم خاصی بود؟»
گفت: «نه!»
- معلم معروفی بود؟
- نه!
- زنده‌س؟
- نمی‌دونم!
این سؤالا رو از چند نفر دیگه هم پرسیدم و دقیقاً همین جواب‌ها رو شنیدم.
می‌شه به همین سادگی عامل تغییر بود. ما چه اثری از خودمون به جا خواهیم گذاشت؟
