دانش آموزان دبستان طالپا به طرز دور از انتظاري باسواد، مودب، متحد و منظم هستند. مدرسه طالپا معلم توانمندي دارد كه عاشق بچه هاي عشاير است و بچه ها هم او را صميمانه دوست دارند.
آقاي عليپور ٢٨ سال است كه معلم عشاير است. در قسمتي از كلاس همراه مي شود و از خاطراتش از مرحوم بهمن بيگي مي گويد. از فرزند عشاير كه به تهران مي رود و حقوق مي خواند و به شيراز بر مي گردد و آموزش و پرورش عشايري را پايه گذاري مي كند.
خود را شاگرد بهمن بيگي مي داند و از سخت گيري هاي بهمن بيگي مي گويد و امتحان هايي كه شخصا از دانش آموزان مي گرفته و ارزيابي عملكرد و گزارش هاي عملكردي كه به معلمان مي داده تا عملكرد خودشان را بهبود دهند. و اينكه بعد از بهمن بيگي عملكرد مدارس بررسي جدي نمي شود و وابسته به كيفيت و عشق معلمان است و اينكه نسلي از معلم ها آمده اند كه به آموزش و پرورش به عنوان يك شغل مانند ساير شغل ها نگاه مي كنند.
از خانواده اي مي گويد كه يازده فرزند داشته و همه بي سواد بودند و بهمن بيگي كه موافقت خانواده را جلب مي كند و يكي از دخترها را با خود به شيراز مي برد و در خانه خود او را بزرگ مي كند و به مدرسه و دانشگاه مي فرستد تا معلم شود و به نزد عشاير برگردد و به آنها آموزش دهد.
از اينكه مرحوم بهمن بيگي بيش از پنجاه نفر از فرزندان عشاير را به شيراز برده و حمايت كرده تا تحصيل كنند و به دانشگاه بروند و معلم و استاد دانشگاه و پزشك و متخصص بشوند و به مردمشان خدمت كنند.
و از اينكه با درآمد شخصي خودش بر روي كارون پل زده است تا خواهران عشايرش به هنگام كوچ به راحتي از كارون عبور كنند.
در ميان جملاتش گاهي توقف مي كند و بغضش را فرو مي خورد و بار ديگر با چشماني اشك بار به سخنانش ادامه مي دهد. از معلماني مي گويد كه سال ها همراه ايل كوچ مي كرده اند و ماه ها به دور از خانواده خود بوده اند تا فرزندان عشاير باسواد شوند و بر توانمندي هاي خود بيافزايند.
و در ميان گفته هاي سرشار از عشقش، من در برابر عظمت معلماني كه براي توانمند كردن فرزندان سرزمينم تمام وجودشان را نثار كرده اند، احساس خضوع و خشوع مي كنم و نگران مي شوم و مي انديشم كه عشق امروز معلمي ام را بايد پاسداري كنم و در آتشي كه در سينه دارم تا هميشه بدمم تا معلمي ام همچنان برايم عشق به مردم سرزمينم باقي بماند و تبديل به شغلي مانند ساير شغل ها نشود.
